W które echami złota zakrada się słońce. Za dworem chłopskie chaty budowane krzywo, Spracowane jak ręce i marzące żniwo. A na strzesze pan bocian, co pierś dumnie oduł, Postrach grających bagien i opiekun stodół. Dwór jak święto - w pogodę, przytulny w dnie słotne., Jak dalekie to wszystko i już niepowrotne. Bycie zakochanym to wyjątkowy stan, który wprawia nas w euforię. Właśnie wtedy pragniemy drugiej połówce pokazać siłę naszych uczuć. Świetnym pomysłem w takim przypadku jest znalezienie idealnego wiersza miłosnego dla niej lub dla niego. Zobacz najpiękniejsze wiersze miłosne dla zakochanych. Choć miłość to jedno z najsilniejszych uczuć, czasem może być nieco przytłaczająca. Z jednej strony doskonale wiemy, co mówi nasze serce, z drugiej nie potrafimy wypowiedzieć tego słowami. W takiej sytuacji z pomocą przychodzą nam wiersze miłosne, które są idealne zarówno dla niej jak i dla niego. Zobacz propozycje najpiękniejszych wierszy miłosnych dla zakochanych i spraw, aby twoja druga połówka poczuła się wyjątkowo. Wiersze miłosne dla niejWiersze miłosne dla niegoWiersze miłosne dla niej "Amalia" Najpiękniejsza jako anioł z raju, Najpiękniejsza nad wszystkie dziewica; Wzrok jej luby jako słońce w maju, Odstrzelone od modrych wód lica. Pocałunek jej, ach! nektar boski! Jako płomień gubi się w płomieniu, Jak dwóch fletów żeniących się głoski,Ku rajskiemu nastrojone pieniu: Serce z sercem zbiega, zlatuje się, ściska, Lice z licem zbiega się, drży, pali, Dusza w duszy tonie — ziemia, niebo pryska, Jak w stopionej około nas fali. Nie masz jej! daremnie, ach! daremnie Myślą ścigam za pamiątek cieniem. Nie masz jej! i wszelka rozkosz ciemnieJako lekki dym uszła z Mickiewicz***"Do Laury" Ledwiem ciebie zobaczył, jużem się zapłonił, W nieznanym oku dawnej znajomości pytał; I z twych jagód wzajemny rumieniec wykwitałJak z róży, której piersi zaranek odsłonił. Ledwieś piosnkę zaczęła, jużem łzy uronił, "Twój głos wnikał do serca i za duszę chwytał; Zdało się, że ją anioł po imieniu witałI w zegar niebios chwilę zbawienia zadzwonił. O luba! niech twe oczy przyznać się nie boją, Jeśli cię mym spójrzeniem jeśli głosem wzrusę;Nie dbam, że los i ludzie przeciwko nam stoją, Że uciekać i kochać bez nadziei muszę. Niech ślub ziemski innego darzy ręką twoją,Tylko wyznaj, że Bóg mi. poślubił twą Mickiewicz***"Jeśli to nie jest miłość..." Jeśli to nie jest miłość - cóż ja czuję? A jeśli miłość - co to jest takiego? Jeśli rzecz dobra - skąd gorycz, co truje? Gdy zła - skąd słodycz cierpienia każdego? Jeśli z mej woli płonę - czemu płaczę? Jeśli wbrew woli - cóż pomoże lament? O śmierci żywa, radosna rozpaczy, Jaką nader mną masz moc! Oto zamęt. Żeglarz, ciśnięty złym wodom dla żeru, W burzy znalazłem się podarłszy żagle, Na pełnym morzu, samotny, bez steru. W lekkiej od szaleństw, w ciężkiej od win łodzi Płynę nie wiedząc już sam, czego pragnę, W zimie żar pali, w lecie mróz mnie Petrarca***"Sonet 18" Mam cię porównać do letniego dnia? Piękniejsza jesteś, stalsza niźli on. Tenuta lata nazbyt krótko trwa I w maju ścina czułe pąki szron. To zbytni żar nam oko niebios śle, To szara mgła zasnuje złoty krąg I piękno już mniej piękne zdaje się Przez ślepy traf, lub przyrodzenia ciąg. A twoje lato nie straci swych kras Ani mu groźna najsurowsza z zim, Ni w mroku śmierci pogrąży cię czas, Bom w nieśmiertelny ujął ciebie rym. Pokąd tchu ludziom, pokąd w oku skry, Potąd trwa wiersz ten, a w wierszu tym Szekspir***"Niepewność" Gdy cię nie widzę, nie wzdycham, nie płaczę, Nie tracę zmysłów, kiedy cię zobaczę; Jednakże gdy cię długo nie oglądam, Czegoś mi braknie, kogoś widzieć żądam; I tęskniąc sobie zadaję pytanie:Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie? Gdy z oczu znikniesz, nie mogę ni razu W myśli twojego odnowić obrazu? Jednakże nieraz czuję mimo chęci, Że on jest zawsze blisko mej pamięci. I znowu sobie powtarzam pytanie:Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie? Cierpiałem nieraz, nie myślałem wcale, Abym przed tobą szedł wylewać żale; Idąc bez celu, nie pilnując drogi, Sam nie pojmuję, jak w twe zajdę progi; I wchodząc sobie zadaję pytanie;Co tu mię wiodło? przyjaźń czy kochanie? Dla twego zdrowia życia bym nie skąpił, Po twą spokojność do piekieł bym zstąpił; Choć śmiałej żądzy nie ma w sercu mojem, Bym był dla ciebie zdrowiem i pokojem. I znowu sobie powtarzam pytanie:Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie? Kiedy położysz rękę na me dłonie, Luba mię jakaś spokojność owionie, Zda się, że lekkim snem zakończę życie; Lecz mnie przebudza żywsze serca bicie, Które mi głośno zadaje pytanie:Czy to jest przyjaźń? czyli też kochanie? Kiedym dla ciebie tę piosenkę składał, Wieszczy duch mymi ustami nie władał; Pełen zdziwienia, sam się nie postrzegłem, Skąd wziąłem myśli, jak na rymy wbiegłem; I zapisałem na końcu pytanie:Co mię natchnęło? przyjaźń czy kochanie?Adam Mickiewicz*** Wciąż jesteś przy mnie... Wszelki dźwięk i ruch tak zwykły Jak schylenie czoła ku rękom Trzepot powiek i cichy uśmiech zamyślenia - to jesteś ty... Milczenie ust Puls serca I pieszczota dłoni nie chwycą ciebie Ani słowo Które w przemożny rośnie rytm I jakby falą i ciemnością ogarnia mnie... Więc smutek gorycz tęsknota - Czyż naprawdę jestem struną Na której ból mijania w dźwięk się przewija? Tylko jedna ty Kiedy schylasz się nade mną Uważnie patrząc w moje oczy Uciszasz drżenie i mój ból I chociaż Ciebie nie ogarnę Słowem i gestem Jest mi dobrze I mówię ci po prostuJesteś...Tadeusz Borowski***"Czym jest miłość" Płomieniem który posiadł drewnianą chatę - pijanym pocałunkiem wgryzł się w głąb strzechy. Piorunem - który kocha wysokie drzewa - wodą uwięzioną płasko - wyzwalaną przez niesyty wolności wiatr. Włosami sosny - gładzonymi jego ręką - włosami rozśpiewanymi w szaloną wdzięczną pieśń. Ciemną głową topielicy - która palce rozsnuła w poprzek fali - a uśmiech dała nieżywemu słońcu. Wyciągnięta na brzeg - płakała długo i nie wyschła aż dotąd póki smutni ludzie nie zakopali jej w ziemi. PoświatowskaZobacz także: Już niedługo jesień. Wybierz najbardziej klimatyczne wiersze o jesieni***"Czar" W miękkich fałdach twej sukni zgubiony ustami Piję złotej godziny czar... Niech nas omami... Krótko trwa rozkosz... Szczęście, co żyło dzień, kona... Od warg mych pokraśniały ci nagle ramiona... Włosy cię jeszcze kryją... Jutro przemoc losów Rozdzieli nas na zawsze... Wyjdź z lasu twych włosów... Wśród dwojga kwiatów, piersi twych, śnieżnych swą bielą, Pocałunki mym ustom ciepłe gniazdo ścielą...Leopold Staff***"Gdy domdlewasz na łożu" Gdy domdlewasz na łożu, całowana przeze mnie, Chcę cię posiąść na zawsze, lecz daremnie, daremnie. Już ty właśnie — nie moja, już nie widzisz mnie wcale. Oczy mgłą ci zachodzą, ślepną w szczęściu i szale! Zapodziewasz się nagle w swoim własnym pomroczu,Mam twe ciało posłuszne, ale ciało — bez oczu!... Zapodziewasz się nagle w niewiadomej otchłani,Gdziem nie bywał, nie śniwał, choć kochałem cię dla niej!.Bolesław Leśmian***"Lubię szeptać ci słowa" Lubię szeptać ci słowa, które nic nie znaczą — Prócz tego, że się garną do twego uśmiechu, Pewne, że się twym ustom do cna wytłumaczą — I nie wstydzą się swego mętu i pośpiechu. Bezładne się w tych słowach niecierpliwią wieści — A ja czekam, ciekawy ich poza mną trwania, Aż je sama powiążesz i ułożysz w zdania, I brzmieniem głosu dodasz znaczenia i treści... Skoro je swoją wargą wyszepczesz ku wiośnie — Stają mi się tak jasne, niby rozkwit wrzosu — I rozumiem je nagle, gdy giną radośnieW śpiewnych falach twojego, co mnie kocha, Leśmian***"Usta i oczy" Znam tyle twoich pieszczot! Lecz gdy dzień na zmroczu Błyśnie gwiazdą, wspominam tę jedną — bez słów, Co każe ci ustami szukać moich oczu... Tak mnie zegnasz zazwyczaj, im powrócę znów. Czemu właśnie w tej chwili, gdy odejść mi pora, Pieścisz oczy, nim spojrzą w czar lasów i łąk?... Bywa tak: świt się budzi od strony jeziora, Nagląc nas do rozplotu snem zagrzanych rąk... O szyby — jeszcze chłodne — uderza pozłotą Nagły z nieba na ziemię świateł zlot i spust — Usta twe — na mych oczach! Co chcesz tą pieszczotąPowiedzieć? Mów — lecz zmyślnych nie odrywaj ust!Bolesław Leśmian***"W malinowym chruśniaku" W malinowym chruśniaku, przed ciekawych wzrokiem Zapodziani po głowy, przez długie godziny Zrywaliśmy przybyłe tej nocy maliny. Palce miałaś na oślep skrwawione ich sokiem. Bąk złośnik huczał basem, jakby straszył kwiaty, Rdzawe guzy na słońcu wygrzewał liść chory, Złachmaniałych pajęczyn skrzyły się wisiory, I szedł tyłem na grzbiecie jakiś żuk kosmaty. Duszno było od malin, któreś, szepcząc, rwała, A szept nasz tylko wówczas nacichał w ich woni, Gdym wargami wygarniał z podanej mi dłoni Owoce, przepojone wonią twego ciała. I stały się maliny narzędziem pieszczoty Tej pierwszej, tej zdziwionej, która w całym niebie Nie zna innych upojeń, oprócz samej siebie, I chce się wciąż powtarzać dla własnej dziwoty. I nie wiem, jak się stało, w którym okamgnieniu, Żeś dotknęła mi wargą spoconego czoła, Porwałem twoje dłonie — oddałaś w skupieniuA chruśniak malinowy trwał wciąż LeśmianWiersze miłosne dla niego "Miłość" Wciąż rozmyślasz. Uparcie i skrycie. Patrzysz w okno i smutek masz w oku... Przecież mnie kochasz nad życie? Sam mówiłeś przeszłego roku...M. Pawlikowska-Jasnorzewska***"Szafirowa romanca" Szafirową nitkę wieczór plącze, szafirowe cienie zwodzą nas, szafirowy, szafirowy chłopcze, że mnie kochasz, powiedz jeszcze raz. Jeszcze raz w sekrecie szukasz moich rąk, jeszcze raz jak pierścień drży księżyca krąg, jeszcze raz namowy i rozmowy, jeszcze raz, chłopcze szafirowy - jeszcze raz w jaśminy, jeszcze raz pod wiatr, jeszcze raz popłynę pieśń bez słów przez świat, jeszcze raz powróżysz z płatków różyi powtórzysz wszystko jeszcze Naglą myśl i możliwość buchająca pieśnią, o której sen ostrzegał radosnym półgłosem... Zamiast ust, które jeszcze całować się nie śmią— papieros, zapalony drugim papierosem. Zetknięcie ramion w loży lub w głębi karety, koncentrujące życie w płonącym rękawie! Słodkie ognie bengalskie, rozkoszne rakiety,i oczy roześmiane w śmiertelnej zabawie. Shake-hand za długi nieco, a chcący trwać wiecznie, i odpychanie ludzi: nie mówcie! nie radźcie! i słowa, drżące, wdzięczne, niepotrzebne, śmieszne,Jak koronki i wstążki na przecudnym Pawlikowska-Jasnorzewska***"Erotyk" Na rozrzuconych poduszkach z rajskich, jawajskich batików umieram słodko bez żalu, umieram cicho, bez krzyku. — Czas za firanką ukryty porusza skrzydłem motyla, a moje czoło znużone coraz się niżej przechyla... Wreszcie dotykam Bieguna i śnieg mi taje wśród włosów, a końcem lakierka dosięgam trawy szumiących Lianosów. Leżę na ciepłych krajach, na gorejącym Równiku, i na jedwabnych poduszkach z różnobarwnego batiku... Wyciągam ręce ku Tobie, w Twoją najsłodszą stronę i czuję na rękach gwiazdy nisko nad nami zwieszone... Ogarniam Cię splątanego w pochmurny namiot niebieski, i spada niebo z hałasem, jak belki, wiązania, deski, obrzuca nas półksiężycem, słońcem, obłoków zwojem —i tak spoczywam — okryta niebem i sercem Twojem...Maria Pawlikowska-Jasnorzewska***"Jeśliś jest prawdą" Jeśliś jest prawdą, przyjdź do mnie bez słów i weź w twe ręce wszystko, co dać mogę, lecz jeśliś snem jest pośród innych snów,och! to samotną puść mnie w dalszą drogę. Czy wiesz, co znaczy być jak biały bez, który ku słońcu wypręża się cały, i tak już za nic nie chcieć więcej łez? —Patrz na me oczy — one już płakały -Maria Pawlikowska-Jasnorzewska*** chciałabym cię zobaczyć raz jeszcze raz jeszczeprzed wieczorem chciałabym przeżyć jeszcze jedno lub nawet dwa życiażeby móc cię zobaczyć i tamten ból który mnie wyniósłna rozżarzony piasek i tamten deszczkwietniowej niepogody i ją zdyszaną podążającą wierniewszystkimi moimi śladami odwracając głowę na zakrętach krzyczężeby nie śmiała przyjść bez ciebieHalina Poświatowska***"Zanurzcie mnie w Niego" Zanurzcie mnie w Niego jakby różę w dzbanek, po oczy, po czoło, po snop włosa jasnego - niech mnie opłynie wkoło, niech się przeze mnie toczy jak woda całująca Oceanu Wielkiego. Niech zginie noc, poranek, blask księżyca czy słońca, lecz niech on we mnie wnika jak skrzypcowa muzyka - gdy mi do serca dotrze, będę tym co najsłodsze, Nim. -Maria Pawlikowska-Jasnorzewska***"I mówię: odejdź! I wracam się cicha" I mówię: odejdź! — i wracam się cicha, By spojrzeć jeszcze na stóp twoich ślady, I słucham wiatru, co w dali gdzieś wzdycha, I na kwiat patrzę więdnący i blady, Na jeden z kwiatów tych, co mają duszę —I nie wiem, co mi jest — i płakać muszę. I mówię: zostań! — i sama odchodzę. I drżąca idę w ciemności przed siebie. I czuję ciernie kolące w tej drodze, I słyszę dzwony na serca pogrzebie, I widzę czarne snów ludzkich mogiły —I nie wiem, co mi — i iść nie mam siły. Dwie różne drogi — a jedna tęsknota, Dwie różne drogi — a jedno cierpienie. Na jednej zorza zagasa mi złota, Na drugą schodzi noc i smutków cienie... I późna chwila jest — i rosa pada,I nie wiem, gdzie mi iść — i stoję blada...Maria Konopnicka ***"Zakochani" Jest nam tak cicho, że słyszymy piosenkę zaśpiewaną wczoraj: "Ty pójdziesz górą, ja doliną..."Chociaż słyszymy — nie wierzymy. Nasz uśmiech nie jest maską smutku, a dobroć nie jest wyrzeczeniem. I nawet więcej, niż są warci,niekochających żałujemy. Tacyśmy zadziwieni sobą, że cóż nas bardziej zdziwić może? Ani tęcza w motyl na śniegu. A kiedy zasypiamy, we śnie widzimy rozstanie. Ale to dobry sen,ale to dobry sen, bo się budzimy z Szymborska*** bądź przy mnie blisko bo tylko wtedynie jest mi zimno chłód wieje z przestrzeni kiedy myślę jaka ona duża i jaka ja to mi trzeba twoich dwóch ramion zamkniętychdwóch promieni wszechświataHalina Poświatowska***"Lustro" jestem zaczadzona pięknem mojego ciała. patrzyłam dzisiaj na siebie twoimi oczyma. odkryłam miękkie zagięcie ramion znużoną okrągłość piersi które chcą spać i powoli na przekór sobie staczają się w dół. moje nogi rozchylające się oddające bezmiernie aż po krańce których nie ma to co jest mną i poza mną pulsuje w każdym liściu w każdej kropli deszczu. widziałam się jak gdyby poprzez szkło w twoich oczach patrzących na mnie czułam twoje ręce na ciepłej napiętej skórze moich ud i posłuszna twojemu rozkazowi stałam naga naprzeciw wielkiego lustra. a potem zasłoniłam oczy twoje żeby nie widzieć i nie czućsamotności mojego rozkwitłego tobą PoświatowskaBądź na bieżąco! Polub Chillizet na FacebookuChcesz podkręcić temperaturę w swoim związku? Koniecznie obejrzyjcie Polscy twórcy poezji erotycznej – najbardziej znani autorzy klasyki gatunku. Wiersze erotyczne pisali m.in. J.A. Morsztyn, Mikołaj Rej, Jan Kochanowski, Daniel Naborowski, Hieronim Morsztyn, Wacław Potocki, Franciszek Dionizy Kniaźnin, Stanisław Trembecki, Aleksander Fredro, Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Adam Asnyk, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Antoni Orłowski, Leopold Staff Sklep Książki Poezja, aforyzm, dramat Poezja Najpiękniejsze wiersze Staff (okładka twarda, Oceń produkt jako pierwszy Opis Opis Najpiękniejsze wiersze z dorobku Staffa, o życiu, miłości, przemijaniu i trwaniu w poezji. Dane szczegółowe Dane szczegółowe ID produktu: 1004531978 Tytuł: Najpiękniejsze wiersze Staff Autor: Staff Leopold Wydawnictwo: Wydawnictwo BIS Język wydania: polski Język oryginału: polski Liczba stron: 64 Data premiery: 2001-01-01 Rok wydania: 2001 Forma: książka Indeks: 68676209 Recenzje Recenzje Inne z tego wydawnictwa Najczęściej kupowane Leopold Staff: Bielona, niska chata kryta słomą Treści społeczności są dostępne na podstawie licencji CC-BY-SA, o ile nie zaznaczono inaczej. Advertisement Polski poeta, tłumacz i eseista. Jeden z najwybitniejszych twórców literatury XX wieku, kojarzony głównie jako przedstawiciel współczesnego klasycyzmu; prekursor poezji codzienności, związany także z franciszkanizmem i parnasizmem. A gdy ujrzymy się znowuKiedyś po długich latach ujrzymy się znowu. Łódź moja będzie w przystań wracała z połowu AdoracjaZ mych pocałunków szata twej nagości,Z warg moich na niej purpurowe róże,Ani jednejAni jednej... ArkanaGdy beztroskie jak kwiaty, lekkie jak ptaków loty Zachwyty serca mego wyśpiewać chcę radośnie,&nbArs poeticaEcho z dna serca, nieuchwytne,Woła mi: "Schwyć mnie, nim przepadnę,Ave auroraDźwigaj się, serce! Nocnych niebios ciemię, Gniotące drętwym snem ciebie i ziemię, Ballada pierwszaGdzieżeśmy to zabiegli w gonitew rozpędzie, Czereda zapaleńców i szalonych głów? Bieguny"Nie z tego świata jest królestwo moje"- Takie pokorne Mistrz wyrzekł dalekaNie widzę ciebie, tylko twoje szaty,I ślepym ciebie zgaduję zdumieniem,Bogowie ZmarliMoc zbudziła w nim butę i dumny gniew wraży,Iż nie ścierpiał nad sobą dłoni bóstw Kozickiemu BronaSłońce za wzgórze się chyliI senną ziemię jesiennyGdzież jest ta wywalczona z mozołem pogoda,Ku której mnie przez lata wiodły strome ścieżki?CapriNa morzu wyspa górska: miniatura Tatr, Jeno że Morskie Oko, miast w środku, jest wkoło Chciałem już zamknąć dzień...Chciałem już zamknąć dzień na klucz,Jak doczytaną księgę,ChlebWiecznie tak samo jeszcze jak za czasów Piasta,Po łokcie umączone ręce dzierżąc w dzieży,CienieMińmy tę ścieżkę. Tuśmy ongi się spotkaliWśród świeżej lip pleciony kosz,Chciałem weń włożyć owoce,Curriculum vitaeDzieciństwa mego blady, niezaradny kwiat Osłaniały pieszczące, cieplarniane cienie. CzarW miękkich fałdach twej sukni zgubiony ustamiPiję złotej godziny czar... Niech nas omami...Czarna godzinaZbudzone z snów, wśród chmurnej czoła niepogody, Myśli me w głębie schodzą jak kamienne scCzasGodzina późna bije,Głosi się czasu niewinneŁąkami idę. W krąg kwiatyI słychać brzęki gdy gaśnie blask słonecznej kuli,Nad brzegiem wody, gdzie drzew widma mdleją,Dalekaś mi...Dalekaś mi, daleka,Jak radość szczęścia cicha...Deszcz jesiennyO szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesiennyI pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,Do muzyMam pewność niezachwianą, wierzę uroczyście,Muzo, com ci nie przestał służyć i hołdować,DobranocDobranoc! Śnij,Że w las zielony wiosną DrogaUmierali, umierają, umierać będą, Jak żyć będą i żyją, i żyli. DzieciństwoPoezja starych studni, zepsutych zegarów,Strychu i niemych skrzypiec pękniętych bez grajka,Dziwaczny tumW męczarni twórczej, w bólu natężonej mocyTrawiony dzikim ogniem, z obłąkanym czołem,EchoWśród swawolnej gonitwy w boru gęstwie starej Usłyszał faun rozkoszne słowo obietnicy EpitafiumTu leżę. Życia wyrok padł na mnie młoda. Woń ciepła róż i pomarańczy,Gdy czytać będzieszGdy czytać będziesz wieczorem te słowa I skroń pochylisz nad zadumą zwrotki, Gdy w twoich ustach...Gdy w twoich ustach z nieukojemSzukam twojego serca woni,Gdzie się podziałaGdzie się podziała dawna miłość nasza?Wszystko przemija, czas wszystko uśmiercaGęsiarkaZ czteroletnią powagą, w spódniczce po boseStopki i w kaftaniku na wyrost, to wąskąGnójCzcigodny gnoju, dobroczynne łajno, Tchnące, jak znojna najmity pazucha HarmoniaMiałem wielkie pogody i chmurne mój, zdobywczy niegdyś, zmienia się w obrończy,Hora tańczącaDzięki za tę godzinę, gdyś, mych ócz tęsknicą Uproszona, tańczyła dla mnie, tanecznico, IdziemyIdziemy drogą kamienistą,twardąI besłoneczny mamy strop nad głową,Ja kocham CiebieJak tchu dla piersi, tak mi ciebie brak!W pochmurnym niebieJak wiersze czytaćSiądź z książką na fontanny krawędzi kamiennej,W której ogród odbija się i błękit czysty,KartofliskoPod niebem, co jesiennym siąpi kapuśniakiem, Na sejm zlatują wrony w żałobnym zespole Kiedy spotykam cię w lesieKiedy spotykam cię w lesie,Co szumem w sen się kołysze,Kochać i tracić...Kochać i tracić, pragnąć i żałować,Padać boleśnie i znowu się podnosić, KochankaPrzyjdę do ciebie w północ ciemną, z nowiem...Drogę przez półmrok wskaże mi tęsknota...KogutPurpurowego hełmu uwieńczony chwałą, W ogniu piór, gdzie grą wszystkich odcieni się przędzie KołodziejO lat tysiąc świat cały wygląda mo młodziej,Gdy widzę, jak przed progiem swej lepianki wiejskiejKoronaW rubin stopić swoją dumę i serdeczny ból,W szmaragd nadzieje swoje i lasów zielenie,KowalCałą bezkształtną masę kruszców drogocennych,Które zaległy piersi mej głąb nieodgadłą,Kto jest ten dziwny nieznajomy...Kto jest ten dziwny nieznajomy,Co mnie urzeka swoim gusłem?Kto miłość zna?Kto miłość zna? Kto, duszą obłąkany,Wypił zabójczy i najsłodszy jad, La RochefoucauldJa nie nudzę się tylko się zbudzę,ListPytasz mnie, jak sie czuję. Tak, jak czuć się możeCzłowiek dość pełnoletni w końcu listopada,List z jesieniCzekam listu od Ciebie... Tam Południa słońceI morze mówi z Tobą... U mnie długa słota,LosDla siebie los nas stworzył dwoje,Lecz nas rozdzielił traf żywota Mali ludzieKocham was, mali ludzie, i szarzyznę smętnąDni i izb waszych, w których trumna czy kolebaMarek Aureliusz mówi"Świata koronę na głowie nosząc, a w sercu tysiąceGrotów losu, do liczby dawnych przyjmuję dziś nowy,MatkaO zmierzchu przy oknieMatka trąca nogą biegunyMelancholiaNagie, odarte z zwiędłych liści drzewaSterczą ku niebu milczącą zmierzchówPorzućmy groty głuche, gdzie dzień nas zepchnął złoty, Na świat biegnijmy, chyże na ziemię zwróćmMiłośćW płaszczach królewskich, lśniących dumną pychąW błękitnych szatach tęsknoty,Miłość dążącaA mam we włosach różę bladą jak wspomnienieCichego rozkazania, którego nie pomnę...MłodośćSzara, wielka kamienica, Pokój, dywan, koń drewniany, ModlitwaChroń Panie, wątłą mojej duszy zieleń Od podeptania i martwych spopieleń, MostNie wierzyłemStojąc nad brzegiem rzeki,Na ruinieWoda wiedziała więcej o nas niż my samiŻe to ostatnia nasza schadzka pod drzewamiNad brzegiemŻwirem brzegu idąc ponad rzeką,Przystanąłem nagle jak w nocyNoc czarna, srebrna nieskończonyNiedzielaNie pójdę tą ścieżkąWiędnącą opadłymi liśćmi:NokturnWieczór nad leśnym tłumem drzewCiemności piętrzy miłości wrogaTyś mnie spotwarzył, bracie, tyś proch mi cisnął w oczy -Jam twarz swą w źródle umył, w tobie się duszO radosnej ojczyźnieJest nas ogromna, cicha, przedziwna rodzina, Gromada obłąkańców z mrocznymi oczami, O zmierzchuW ogromnej, świętej ciszy krąg słońca umieraRóżowiąc nieboskłony zorzą me pełneOczy me pełne ciebie, jak polne krynice,Gdzie niebiosa swe jasne odbijają od życia...Odtrącony od życia zwycięskiej biesiady,W zadumie dni swe pędzę, w samotności cię nie niepokojąCierpienia twe i przedziwnyW przedziwnym mieszkam ogrodzie, Gdzie żyją kwiaty i dzieci Ojczyzno naszaOjczyzno nasza, Matko bolesna! OnByłeś wciąż przy mnie niegdyś przed tysiącem lat(A może tak sie tylko memu sercu zdaje).Ostatni z mego pokolenia...Ostatni z mego pokolenia,Drogich przyjaciół dzieciństwaIdąc od świtu, z głową odkrytą i bosy, Ległem w sadzie. Znużyła mnie droga taneczna. Pani z MiloZ dniem każdym coraz smętniej w upadek się chylą Szczątki twej świetnej chwały, boska pani z Milo. Patrz na te chmury...Patrz na te chmury, co się kłębią w niebie,Siostrzyce burz, niepogody!Patrzyli z oczu...Patrzyli z oczu ogromną dziwotą Pasterze, owiec porzuciwszy straże, PętaW głuchych głębiach pamięci, jako przez sen pomnę:Jednym pętem związani wyszliśmy z gęstw lasówPierwsza przechadzkaŻonie Będziemy mieszkać w swoim domu, Będziemy stąpać po swych własnych schodach. Nikt o tym nie mówił nikomu,Pies w słońcuDzień cały na żelaznym upięty łańcuchu, Rozpędza czas niechętnie, w niecierpliwej nudzie, Piosenko mojaPiosenko moja cicha, Jedyne szczęście moje Po latachPo długich latach pierwszy razIdę jesienną tą - ustne, ustom - radeWargi twoje dziwnie na piaskuI zwaliło modlitewnaKto szuka Cię, już znalazł CiebieJuż Cię nie ma, komu Ciebie trzeba,Pójdziemy razem...Patrzysz mi w oczy moim snem o tobieMilczysz milczeniem, co jest mą wsiPochwalona wieś dobra, wóz, konie i grabie,Gumna, cepy i kosy ostrzone u bruska,PokusaW dłoni masz różę, w włosach perły winogrona,A usta purpurowe, wilgotne od wina. Polsko, nie jesteś ty już niewolnicąPolsko, nie jesteś ty już niewolnicą! Łańcuch twych kajdan stał się tym łańcuchem, PółnocSmutek mając za druha, pustkę za sąsiada,A samotność za siostrę, co wiecznie mi bliska,PracaRęce w kieszeni, w ustach papieros, Chodzę po świecie, władca i świt,Ale nie jest gwiazd i mądrości, miłośnik ogrodów,Wyznawca snów i piękna i uczestnik godów,Przychodzi do mnie nocąPrzychodzi do mnie nocą, bierze mnie w ramiona I jest mi dobrze, cicho, choć nie wiem, kto ona... PrzygnębienieZmierzch melancholią szarą spływa...Senność powieki moje klei,PrzyjścieW lipowe kwiaty, w lipowe liściePróg ustroiłem na twoje cośZewsząd tak ciasne rozszerzać horyzont,RozkazTen łan po prawej, Panie, bratu memu Daj pod pszenicę. Ten z lewej pod żyto RzeczywistośćNiewiara w miłość ma się wstydzi:Oczy mi skrywa róż starym, zapuszczonym parkuStałem nad stawemSen nieurodzonyBędę tworzył! Rozmachem szaleje mi ramię! Hartownym młotem będzie mi piorun mej siły! Smutek twórcyNajwyższa rozkosz twórcy: w duszy doskonałySen widzieć piękna, co się doprasza żywota,Sonet szalonyWłóczęga, król gościńców, pijak słońca wieczny,Zwycięzca słotnych wichrów, burz iStraszna nocCzasem zapada straszna noc, głucha, upiorna... Noc beznadziejna, sina i grozą potworna... StrofaA że zapomnieć ciebie muszę, Twe oczy słodkie i ogromne, Szara, spękana ziemiaSzara, spękana ziemia, ugór zjałowiały,Poszarpany pustymi wyschłych wód chleba i winaI Stałem na polnej drodze koło Męki Bożej: Tak. Bóg opuścił ziemięTak. Bóg opuścił ziemię naszą! Spadł na nią klątwy jego gniew. TęsknotaI Jesteś cicha jak śnieg, Trącam o ciebie, struno...Trącam o ciebie, struno bolesna pamięci, Grająca ciszę zmierzchu, wonią sianożęci. Twe złote włosyWłosy twe jak płomienia błyskawicy grzywa,Jak surm mosiężnych świetna, weselna muzyka,UpiórOni śpią w swoich izbach spokojni jak wczora,A ja biadam i serce mi młotem się tłucze,W moim sercu...W moim sercu róż kwitną kielichy,Bielsze niźli na muraw ogrodzie leżę...W ogrodzie leżę o wieczorze,Patrząc w lecące ptaki,W przededniuUsta twoje, dziewczyno, całowań łakome,Śnią dziwy, co się własną trwożliwością płoszą...W ruinach świątyniCzym zbłądził między swojej świątyni kolumny. Których czołom czas stary odebrał trud dumny Wiatr koczowniczyDawno już został utracony czasy w kwiatach i czasy w szalał w nocy...Wichr szalał w nocy, a gdym wyszedł rano,Pod niebem bez promieniWidok ze wzgórzaJesień wspomnienia tka błękicie obłok srebrny płynie, Więc można kochać...Więc można kochać i nie wiedzieć o tem?Po przypadkowym, najkrótszym spotkaniuWieczórLeżę na łodziW wieczornej w lesieI drzewa mają swą wigilię...W najkrótszy dzień Bożego roku,Willa SamotnaCień, co na miłoœć naszš padł wieczn żałobšBył dawno w mym przeczuciu. Pomnisz: szedłem z tob&sWirKrew gna nas w szał! Rzuć wiosła! Na głębokie wodyŁódź nas zagnała! Nie broń się błagań próżnicWizytakiedy przyjdziesz po mnieja pełen wspomnieńWolnośćCiasno mi, Panie, na kolumniePychy samotnej, gdzie choć stoję,WółW bezstrunnej rozwidlonych twoich rogów lirze Milczy hymn niemy pracy. Roboczym nawykiem WróbelKochany wróblu mój, obywateluCzterech pór roku i świata całego,Wysokie drzewaO, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa, W brązie zachodu kute wieczornym promieniem, Wyszedłem szukać...Wyszedłem szukać Ciebie o swicie i w trwodze,Nie znajdując, myślałem, żem szedł drogą kłamną;Zabite drzewoZ ciemnych mojego lasu drzew jedno najcichsze Ukochałem, najbardziej smutne i najwiotsze: Zachód jesiennyPrzeszłość jak ogród zaczarowany,Przyszłość jak pełna owoców słowaKiedy przyszedłem na ten świat posępny, mrocznyJak okręt z mórz bezdennych do nudnej przystani,Ziemia dziewiczaJako pas szmaragdowy między dwa błękity Morza i nieb na brzegu ujęty miłośnie, Zła chwilaMęczą mnie jakieś mary pełne ciemnej złościMącą mi ciszę, w mroki zapada ma wracają z pola, psy szczekają w dali,Wśród chałup jak opryszki skradają się ciemnej rzeki...Znad ciemnej rzeki wiatr przylataI mglistych wspomnień woń pomnika Chopina w WarszawieWyrażał ciebie nie brąz, lecz powietrzeDrżące dźwiękami, co od marzeń letszeŻurawWyższy nad strzechy chałup, wśród sadów i strażnik studni, skąd człek i chudobaZwózkaSprzymierzone z plemieniem pszczół w pracy zakonie,Miodową je gościną chętnie darzą kłosy,

Kim jestem? Wieczorem nad umywalką tuż przy lustrze spojrzałem na siebie ,,smutny człowieku kim jesteś?” Jestem zabawką którą Ty bawisz się gdy masz ochotę

Interpretacja Wiersz Leopolda Staffa pt. Kochać i tracić ze zbioru Łabędź i lira wydanego w 1914 r., to chyba jeden z najbardziej rozpoznawalnych i poruszających utworów poety. Został zbudowany na zasadzie przywoływania kontrastujących ze sobą przeżyć ("Kochać i tracić, pragnąc i żałować"). Nic nie jest bowiem człowiekowi dane na zawsze, nawet miłość. Podmiot wychodzi z założenia, że zarówno sam człowiek, jak i jego życie ulepione jest własnie z takich przeciwieństw ("Krzyczeć tęsknocie «precz» i błagać «prowadź»"). Staffowi udaje się więc ująć w swoim liryku paradoksy, między którymi oscyluje człowiek. Jego bytowanie rozpięte jest bowiem między skrajne emocje – z jednej strony miłość i związane z nią szczęście, z drugiej ból i cierpienie. Podmiot wypowiada także trudną prawdę, iż egzystencja ludzka polega na nieustannym przeżywaniu porażek i podnoszeniu się z nich ("Padać boleśnie i znów się podnosić"). Walka, którą każdego dnia staczamy z rzeczywistością wydaje się więc przekleństwem, bezzasadnym "utrzymywaniem się na powierzchni". Jednak pozornie okrutne życie, jest przecież tak cenne dla człowieka - "Oto jest życie: nic, a jakże dosyć...". W wierszu pojawia się przekonanie, że chociaż każdy z nas dąży do zdobycia jakiegoś celu, obiektu marzeń ("Zbiegać za jednym klejnotem pustynie,/Iść w toń za perłą o cudu urodzie (...)"), to i tak po tych dążeniach i czynach często pełnych trudu i poświeceń nie pozostanie żaden trwały znak, wszystko to bowiem rozmyje i rozpłynie się jak "Ślady na piasku i kręgi na wodzie". Te filozoficzne dywagacje, których dokonuje podmiot, otwierają pole do dalszych rozważań nad sensem ludzkiej egzystencji, która, choć niełatwa, pozwala człowiekowi doświadczyć najpiękniejszych uczuć. Dwie miłości. skrzy­piec ma smu­tek i ro­ślin śpie­wa­nie. Więc po­ko­cha­łeś je. Jak ru­czaj so­bie. na któ­re jed­no ser­ce jest małe i cia­sne. tym, co umar­li, i tym, któ­rzy żyją. i lu­dzi sku­tych - i tak ży­jesz nie­mi. dla któ­rej mło­dość w gro­bie się prze­śni­ło. 22 V 43r. (Księgi trzecie) Do pana - Jan Kochanowski Pożegnanie z Marią (opowiadanie) - Tadeusz Borowski Kiermasz książki - Konstanty Ildefons Gałczyński Ułamki - Juliusz Słowacki Kara za pychę - Charles Baudelaire Dźwiękowce - Maria Pawlikowska-Jasnorzewska Brueghel (II) - Stanisław Grochowiak Noc w Nervi - Maria Konopnicka Księga ubogich - XXVII - Jan Kasprowicz Rzut oka na scieszkę, którą poszedłem - Józef Ignacy Kraszewski Gdzie srebrny narcyz... - Leopold Staff Anakreontyk. Do księcia Adama Czartoryskiego generałowicza podolskiego - Franciszek Dionizy Kniaźnin O Elizie - Franciszek Dionizy Kniaźnin (Księgi wtóre) O Bekwarku - Jan Kochanowski W noc Bożego Narodzenia - Władysław Bełza obłoki - Józef Czechowicz W cichej przystani - Adam Asnyk Korsarz - Tadeusz Miciński *** (O morza modre...) - Kazimierz Przerwa-Tetmajer Za kółkiem - Maria Konopnicka (Księgi wtóre) Do drużby - Jan Kochanowski Matka - Władysław Bełza Zachód jesienny - Leopold Staff Śpiew z mogiły - Wincenty Pol Psalm 48 - Jan Kochanowski *** (Niczym dzień męki, gdy otucha wspiera...) - Kazimierz Przerwa-Tetmajer *** (Któryś pono, pan wielki podobno, Mopanku) - Juliusz Słowacki (Fraszki pierwsze) Do Jana - Jan Kochanowski narzeczona - Józef Czechowicz Odpoczywa / V - Adam Asnyk . 1 523 454 706 716 668 192 137

leopold staff wiersze o miłości